بررسی‌ مفهوم شادکامی اجتماعی و عوامل مؤثر برآن(مطالعه موردی در استان مرکزی)، دکتر جعفر هزار جریبی، رضا صفری شالی

این پژوهش به بررسی یکی از مهمترین موضوعات مطرح جامعه با عنوان احساس شادکامی  اجتماعی می‌پردازد زیرا اساس شادکامی بر نگرش و  ادراکات فرد مبتنی است و به حالتی اشارت دارد که از تجربه هیجان‌های مثبت و خشنودی از زندگی نشأت می‌گیرد. به لحاظ نوع روش تحقیق، پژوهش حاضر از نوع تحقیقات همبستگی می‌باشد که در آن برای رسیدن به اهداف تحقیق از دو روش اسنادی و  پیمایشی  استفاده شد. بدین صورت که در بخش نظری از کتابها، مجلات و تحقیقات پیشین استفاده شد و  در بخش میدانی برای سنجش میزان شادکامی و عوامل تأثیرگذار بر آن از تکنیک پرسشنامه استفاده شده است. جامعه آماری تحقیق شامل افراد 15تا65 سال ساکن در نواحی شهری و روستایی استان مرکزی است و حجم نمونه آن 2000 نفر است. نتایج حاصل از ترکیب گویه‌ها دربارة احساس شادکامی  اجتماعی در بین پاسخگویان  نشان می دهد که احساس شادکامی در بین 5/18 درصد از پاسخگویان در حد کم و خیلی کم می‌باشد و در مقابل 5/19 درصد پاسخگویان از احساس شادکامی بالایی برخوردار هستند و  62 درصد  هم احساس شادکامی خود را در سطح متوسط ارزیابی کرده‌اند.اما عوامل تبیین‌کننده شادکامی اجتماعی بر طبق مدل تحلیل  مسیر،  نشان می‌دهد که در ابتدا متغیر امید به آینده وارد معادله شده است، این متغیر دارای ضریب رگرسیونی 32/0 بر متغیر شادکامی اجتماعی می‌باشد و به عنوان مهمترین متغیر تأثیرگذار بر شادکامی اجتماعی می‌باشد. متغیرهای بعدی به ترتیب عبارتند از : احساس مقبولیت اجتماعی (با ضریب 28/0)، ارضای نیازهای عاطفی  (با ضریب 26/0)، بالا رفتن سن افراد  (با ضریب 08/0-)، احساس عدالت توزیعی (با ضریب 07/0)، فضای مناسب اخلاق عمومی (با ضریب 06/0)، عدم احساس محرومیت (با ضریب 05/0)، احساس امنیت (با ضریب 05/0) و  پایبندی به ارزشهای دینی (با ضریب 11/0)". در مجموع، متغیرهای مذکور توانسته­اند 55/0 درصد از تغییرات یا وایانس متغیر شادکامی اجتماعی را تبیین کنند.